Laatste dagen + afscheid

Hallo allemaal,

Deze blog schrijf ik vanachter m'n bureau in Zwolle. Want ja, gisteren ben ik na een reis van 11 uur weer veilig aangekomen. Deze blog gaat over wat ik de laatste dagen nog in Roemenië heb gedaan. Veel lees plezier!

Dinsdag

Vandaag zouden we net als vorige week naar het dorpje Valchid gaan om daar een kinderprogramma te doen. Helaas kon dit niet doorgaan omdat het regenden en we hadden geen binnenlocatie. Het plan B was dat ik samen met Liviu en Alina (medewerker Perspective) een paar kamers zou schoonmaken in een praktijk in verband met de komst van een tandarts. Liviu heeft geregeld dat die tandarts er een week is en hij gaat dan met de kinderen van het project daarheen. Maar we hadden geen sleutel van de praktijk en het was ook lastig die te krijgen. Dus dat ging niet door. Alina en ik hebben toen samen een kopje thee gedronken in 'm'n huis' en hebben nog wat gewerkt. Daarna gingen we met een deel van de gastfamilie naar Biertan. Dat is een dorpje met een verhaal. Het schijnt dat daar al 300 jaar geen mensen meer gescheiden zijn. Vroeger sloten ze daar mensen die wilden scheiden samen op in een soort gevangenis. Er was daar maar 1 bord, 2 lepel en 1 bed. Dus ze moesten alles delen. Ze mochten er pas weer uit als het goed was. We hebben die 'gevangenis' bezocht en de kerk die daarbij stond. Daarna hebben we heerlijk chocolademelk gedronken met een typisch Roemeens desert. Ik ben de naam vergeten maar het was heerlijk!

's Middags toen we weer terugkwamen, kwamen er 4 vrijwilligers uit Nederland. Die kwamen bij mij in huis ook slapen. Wij hebben toen samen met Alina het kinderprogramma voor de volgende dag voorbereid. Het was wel even wennen om Nederlanders om mee heen te hebben. Ze waren luidruchtiger dan de mensen uit Zwitserland. Maar dat zijn bijna alle Nederlanders wel. 

Woensdag

Vandaag hebben we kids day camp gedaan op het projectland in Danes met de kinderen van Roara. We hebben spelletjes gedaan zoals estafette, bijbelverhaal gehoord, samen gegeten en geknutseld. Vandaag hebben we ook de activiteit gedaan die ik had voorbereid namelijk het maken van maskers. Het was leuk om te zien hoeveel lol die kinderen hadden. 

Ook was het opvallend hoeveel deze kinderen verschillen van de kinderen in Valchid. Deze luisteren minder goed, hebben mi der focus en zijn meer aan het vechten. Soms had ik het gevoel dat ik meer ene politieagent was. Vooral aan het begin. Ook zijn ze goed in het valsspelen tijdens estafettes. Maar we hebben samen een hele leuke en gezellige dag gehad.

In Roara woont een meisje en die heeft iets speciaals. Ik weet niet wat het is, maar sinds ik haar 2 jaar geleden voor het eerst heb ontmoet, heb ik haar in mijn hart gesloten. Aan het begin van het kinderprogramma van vandaag was ik geïrriteerd door haar. Ze wilden alleen maar spelen en opgetild worden en vooral niet doen wat de anderen kinderen moesten doen. Ze vroeg op een negatieve manier aandacht. Aan de ene kant wilde ik haar die aandacht geven, maar als alle kinderen naar ons luisteren, moet zij dat ook. Maar dat werkte dus niet. Na het geprobeerd te hebben werd er tijdens een volgende activiteit gevraagd of ik me over haar wilde ontfermen. Ik ging samen met haar met een bal spelen en even wippen. Het was mooi om te zien hoe ze genoot van de aandacht. De rest van het kinderprogramma was ze de hele tijd in mijn buurt en het liefst had ze dat ik haar de hele tijd optilde. 

Het meisje is een jaar of 5 en tijdens het middageten bleef ze maar eten. Haar bord werd 3 keer volgeschept. Tijdens het eten zat ze bij mij op schoot en was ze heerlijk rustig. Op een gegeven wilde ze mijn aandacht en riep ze 'mammy, mammy'. Maar dat was niet de bedoeling en na een waarschuwing hielt ze daar ook mee op. Het ging me aan het hart om dit te horen. Dat als een kind aandacht van je krijgt, ze je 'mammy' gaat noemen.

Na het eten gingen we in drie groepen uit elkaar en was ik de leider van een van de activiteiten. Namelijk het maken van het masker. Ik had toen even mijn handen vrij om aandacht te geven aan de andere kinderen, de kinderen die maskers aan het maken waren.

Na het maken van de masker gingen we nog dansen en stroopwafels eten. Het was een heerlijk dag en ik heb er echt van genoten. Het was heerlijk om allemaal lachende, rennende, spelende kinderen te zien.

Vanavond ging ik een dutch dinner maken. Het is inmiddels traditie om dat op de laatste avond daar te doen. Ik ging hutspot maken maar had een verkeerd recept gekregen. De aantallen klopte niet, dus ik had zoveel boodschappen binnen dat ik een heel weeshuis kon voeden. Haha. De overige producten zijn naar mijn gastgezin gegaan. Iedereen heeft genoten van de hutspot. Lekker Nederlands! :) Daarna hebben we nog een gezellige avond gehad.

Donderdag

Vandaag was het dan toch echt tijd om afscheid te nemen van iedereen en van het land. Na mijn gastfamilie en de Nederlandse vrijwilligers een dikke knuffel te hebben gegeven, ging ik weg. Ik ging eerst samen met Liviu kinderen uit Roara ophalen en naar Danes brengen, want er was weer een kids day camp. Vervolgens reden we door naar het vliegveld in Cluj-Napoca. Het was ongeveer 3 uur rijden, maar we hebben flink in de file gestaan. Tijdens die tocht hebben we 7 kilometer snelweg gehad. Verder moesten we door allemaal dorpjes heen. Snelwegen kennen ze nog niet echt in Roemenië. Ik vond het wel leuk om al die dorpjes te zien, maar het rijdt niet echt door. om 14.15 ging mijn vlucht en in de app van Wizzair stond dat ik uiterlijk 13.11 naar de security moest. We zouden om 13.08 aankomen. Een race tegen de klok dus. Maar later veranderde de tijd in de app naar 00:35. Dus ja, het klopte niet. Liviu vroeg of ik zeker wist dat ik de vlucht vandaag had en niet morgen. Haha. Toch maar even gecheckt voor de zekerheid maar het was toch echt vandaag. 

Uiteindelijk waren we prima op tijd. Na een dikke knuffel ging ik door de security en het vliegtuig in en was het Roemenië avontuur van 2018 ten einde.

Ik heb er enorm van genoten. En het heeft me enorm veel goed gedaan om even uit Nederland te zijn. Even in een ander land te zijn en me alleen druk te maken over de dingen daar. Even niet meer aan Nederland te denken. Het is ook wel weer goed om terug te zijn. Om lekker weer in mijn eigen kamer te zitten tussen mijn eigen spulletjes. Ook ben ik God dankbaar voor alles wat Hij mij heeft gegeven tijdens de reis en dat ik weer veilig thuis ben.

Nou, dit was dan mijn laatste blog van deze reis. Ik hoop dat jullie ervan genoten hebben. Bedankt voor het lezen, de reacties en de support. 

Be blessed!

Liefs, Stieneke

Ps. Ik zal ook nog wat foto's uploaden.